چسب بتن ترکیبی می باشد که باعث اتصال دو جسم به یکدیگر می شوند. ساختار شیمیائی این ترکیبات پلیمری بوده که با جرم های مولکولی مختلف تولید می شوند. این اتصال با دو مکانیسم امکانپذیر می باشد:
- اتصال شیمیائی
- اتصال فیزیکی
چسب های شیمیائیاتصال شیمیائی: این نوع چسب ها با انجام واکنش های شیمیائی و ایجاد پیوند شیمیائی بر روی سطوح، باعث چسبندگی اجزا می شوند. علاوه بر ایجاد پیوند، جاذبه های واندروالسی بین چسب و سطوح نیز به در چسبندگی سهم دارد. اتصال در این نوع چسبها بسیار قویتر از انواع چسبهای با مکانیسم فیزیکی بوده و در برابر رطوبت، دیگر عوامل شیمیایی و دما پایداری بالائی دارند. پایه اینگونه چسب ها آلی و معدنی می تواند باشد.
چسبهای آلیترکیبات پلیمری با گروه های عاملی واکنش پذیر می باشند. این چسبها برای سطوحی که بتوانند با گروه های عاملی فعال پیوند برقرار کنند مناسب هستند. نمونه شناخته شده از این دسته چسبها، چسبهای اپوکسی می باشند. در چسبهای اپوکسی گروه عاملی فعال، گروه اکسیران یا اپوکسید می باشد که با انوع سطوح چسبندگی دارند و جزو چسبهای بسیار قوی می باشند ولی با اینحال برای سطوح غیر فعال مانند سطوح پلاستیکی اولفینی هیچ واکنشی رخ نمی دهد و لذا قدرت چسبندگی به این سطوح ندارند. دسته دیگر معروف چسبهای واکنش پذیر پلیمری پلی اورتانها هستند که گروه عاملی فعال آنها، ایزوسیاناتها می باشند. چسبهای سیلیکونی نیز از این دسته ترکیبات می باشند که به اورگانو سیلیکون ها معروفند.
سطح بتن دارای گروه های عاملی فعالی می باشد که توان واکنش با اینگونه پلیمرها را داشته و باندینگ بسیار خوبی با این ترکیبات ایجاد می کنند. گروه عاملی فعال در سطح بتن، گروه های هیدروکسیل متصب به شبکه سیلیکاتی خمیر سیمان و سطوح سنگدانه می باشد. برای چسبندگی بهتر اینگونه سطوح، باید سطح کار بسیار تمیز و عاری از گرد و غبار باشد تا مانعی بین گروه های واکنش پذیر ایجاد نکنند.
شرکت کپکو محصولی با نام کپکوباند EP را با ساختار اپوکسی جهت اتصال سطوح بتنی عرضه می کند. این چسب دارای دو جزء رزین و هاردنر می باشد که مدت کوتاهی قبل از استفاده با هم مخلوط شده و در مکان اتصال اعمال می شود. جزء رزین و هاردنر که مایع می باشند، در یک واکنش درونی واکنش داده و ساختار نهائی پلیمر اپوکسی که جامد بوده را ایجاد می کنند و همزمان با پیوند شیمیائی به سطوح، این پلیمر سخت شده را به سطوح مورد نظر متصل می کنند.
چسبهای معدنیاین دسته ترکیبات دارای ساختار شیمیائی معدنی داشته و با گروه عاملی فعال خود به سطوح متصل می شوند. نمونه رایج این نوع چسبها، چسبهای سیلیکاتی می باشد که در بسیاری از صنایع مصرف دارند. گروه عاملی در این نوع چسب گروه هیدروکسیل می باشد. از آنجا که ساختار شیمیائی در چسبهای سیلیکاتی شبیه به شیمی خمیر سیمان می باشد، امتزاج پذیری بین اجزا بتن و سیلیکاتها خوب بوده و از این پلیمرهای معدنی به منظورهای مختلف در بتن و ملاتهای سیمانی استفاده می شود. سخت کننده های سطحی نمونه ای از این مصارف بوده که ترکیبات سیلیکاتی با نفوذ به سطح بتن، باعث واکنش شده و بخشهای سست سطحی را یکپارچه کرده و به هم متصل می کند و همین عامل باعث افزایش سختی در سطح می شود.
چسب های فیزیکیچسبهای فیزیکی: این ترکیبات نیز ساختار پلیمری داشته ولی گروه عاملی فعال در ساختار این چسبها برای ایجاد پیوند شیمیائی وجود ندارد. در عوض بر روی زنجیرهای پلیمری این ترکیبات، گروه های عاملی با قطبیت دی الکتریک بالا بوده که می توانند باعث جاذبه واندروالسی بین اجزاء شوند. معمولا این چسبها در یک بستر حامل پخش می باشند که این حامل یک حلال و یا دیسپرس کننده بوده که پس از اعمال چسب، به مرور تبخیر شده و یا به داخل سطح نفوذ می کنند و با خشک شدن چسب اتصالات ناشی از جاذبه های واندروالسی تشکیل می شوند. مثال بارز اینگونه چسبها در صنعت بتن، پلیمرهای امولسیونی می باشند که آب عامل دیسپرس کننده ذرات پلیمر بوده ولی ذرات پلیمر در آب نامحلول بوده و در شکل امولسیونی پایدار شده اند. پس از اعمال این چسب بر سطح بتن، رطوبت به تدریج به سطوح نفوذ کرده و با تغییرات محیط، امولسیون ناپایدار شده و مولکولها بر روی سطوح تشکیل فیلم داده و باعث چسبندگی می شود.
